Net buiten de stad, aan de andere kant van de Middenweg, verrees in de jaren twintig een nieuwe wijk: Betondorp. Deze wijk was een modern experiment, met woningen gebouwd van beton in plaats van baksteen. Betondorp kreeg een open, bijna dorpse opzet, met als middelpunt de Brink – een plein – en straatnamen die herinnerden aan het platteland.

In die tijd trokken veel Joodse gezinnen vanuit de oude stad naar deze nieuwe wijk. In buurten als Uilenburg waren de woonomstandigheden vaak slecht; Betondorp bood meer ruimte, licht en frisse lucht. In 1928 werd aan de Tuinbouwstraat een kleine synagoge geopend. Hoewel veel bewoners niet religieus waren, had de wijk een duidelijk Joods karakter.

De vier verhalen die nu worden verteld, gaan over het leven van toen – over oorlog, verlies en herinnering – en zijn nauw verbonden met deze bijzondere buurt.

12.00 uur De verloren buurt

13.30 uur Razzia in Betondorp

15.00 uur Gered uit de rij

16.30 uur Vader en zoon Max Nunes Nabarro, een aangrijpende familiegeschiedenis

Uitgelichte afbeelding: Betondorp, 1933 (bron: Stadsarchief Amsterdam / Fototechnisch- en Cartografisch Bedrijf KLM)