Sahar Shirzad (31) is programmamaker en jurist en organiseerde afgelopen zomer de demonstratie op de Dam “Elke Afghaan recht op een veilig bestaan”. Sahar vindt de solidariteit vanuit Nederland met Oekraïne hartverwarmend om te zien, maar zet vraagtekens bij het feit dat diezelfde solidariteit voor andere landen niet geldt. Ze noemt zichzelf een kind van de oorlog en vindt dat mensenrechten voor iedereen gelden ongeacht het land van herkomst.

Herdenken is voor mij stilstaan bij de schade van oorlog, maar niet alleen in het verleden, ook in het nu. Als je alleen al naar Nederland kijkt, naar onze multiculturele samenleving en hoeveel mensen ondertussen met migratie of vlucht achtergrond uit een land komen waar conflict is, dan kan je al vaststellen dat de tijd waarin we leven is getekend door oorlog en daarom voel ik me absoluut geen onderdeel van de herdenking op vier mei. We behandelen de oorlog als iets van toen maar het gebeurt nu, we hebben op dit moment meer dan ooit de meeste mensen op de vlucht door oorlog.

Dat ik mij geen onderdeel voel van de herdenking, is omdat we de fouten die we herdenken op dit moment, zelfs in ons eigen Europese gebied, nog maken. Denk bijvoorbeeld aan overvolle, mensonterende vluchtelingenkampen. Dat past niet bij “dit nooit meer” wat op vier mei wordt gezegd. We durven nog niet diep te graven en te reflecteren met de blik van de herdenking op de huidige omstandigheden.

Ik ben zelf een kind van de oorlog en maak hem nog elke dag mee. De oorlog zit in mijn telefoon en komt op sommige momenten heel dichtbij. Nog niet eens een jaar geleden kwam er bericht dat mijn oom bij een zelfmoordaanslag was omgekomen en moesten we hier een herdenking voor hem organiseren. Maar de oorlog is er altijd en is niet ver weg. Nu in Oekraïne is hij ook hemelsbreed dichtbij, maar in feite is een Syrische of Afghaanse buurvrouw of buurman al een teken van de oorlogen om ons heen.

Daarom wens ik dat de huidige kinderen van oorlog een plek krijgen in de herdenking op vier mei, waar zij kunnen rouwen, troost en hoop kunnen vinden en een stukje begrip krijgen van wat het inhoudt om een kind van de oorlog te zijn. We moeten niet langer individualistisch zijn en heel angstig onze eigen herdenking willen behouden op basis van ligging, want herdenken is voor iedereen en juist voor degenen die in het nu getroffen zijn door oorlog.

Tot we allemaal vrij zijn

Sahar is te zien in de korte film ‘Tot we allemaal vrij zijn’. Hier kun je meer over de film lezen en hem zelf bekijken.