Hoe de buitengaatse activiteiten van de Nederlandse koopvaardij gedurende WOII binnengaats leiden tot het ontstaan van de ‘Zeemanspot’ en het Nationaal Steunfonds (NSF). Zowel het verhaal van de koopvaardij als dat van de Zeemanspot en het NSF zijn, evenals de samenhang ertussen, zo goed als onbekend maar niet minder relevant voor het ontstaan van de financiering van het verzet. Een aspect dat in de geschiedschrijving van het verzet onderbelicht is gebleven.

Als op 10 mei Duitsland ons land aanvalt, bevinden meer dan 800 Nederlandse koopvaardijschepen zich buitengaats. Dat zint de bezetter niet en deze verplicht de rederijen de uit te betalen gages aan de in Nederland achtergebleven gezinnen te verlagen tot onder de normen van het Maatschappelijk Hulpbetoon (bijstandsniveau). Daardoor dreigen deze gezinnen in financiële problemen te raken.

Kapitein Filippo richt in Rotterdam de ‘Zeemanspot’ op om daarmee gelden in te zamelen voor deze gezinnen. Tegelijkertijd richt de gewezen marineofficier Iman van den Bosch met hetzelfde doel het ‘Trompfonds’ op. Begin 1942 zet de Zaanse Commissionair in effecten en voormalig stuurman Walraven van Hall de Amsterdamse tak van de ‘Zeemanspot’ op. Al snel blijkt dat naast de zeemansgezinnen ook vele andere groepen mensen financiële ondersteuning behoeven. Dat leidt tot het ontstaan van het Nationaal Steunfonds.

De ‘Zeemanspot’ weet tijdens de bezetting een bedrag van 5,2 miljoen gulden op te halen en daarmee 18 duizend gezinsleden van opvarenden in geallieerde dienst te ondersteunen. Het NSF slaagt erin ruim 80 miljoen bijeen te brengen om daarmee het verzet te financieren waaronder de onderduik van meer dan 150 duizend mensen.

Het zijn veelal jonge vrouwen die met gevaar voor eigen leven zorgen dat het geld op de plaats van bestemming aankomt.