Dames en heren, jongens en meisjes,

Wat vind ik het indrukwekkend om hier met u, met jullie te kunnen zijn en stil te staan bij de slachtoffers die door de fascistische bezetter zijn gemaakt in de tweede wereldoorlog.

Indrukwekkend om Ernst Kahn en Alfred Cohn te herdenken. Om tot ons door te laten dringen wat hier is gebeurd. En daarmee onze gedachten te laten gaan over het verdriet dat tussen 40 en 45 heerste in deze buurt van Amsterdam. Zoals op dit moment duizenden anderen dat doen in vele buurten van de stad. Van het Beukenplein in Oost tot IJburg, van Plein40-45 in Nieuw-west tot het Balboaplein in Amsterdam West, van het Homomonument bij de Westerkerk tot de Apollolaan in Zuid, van Noord, tot Zuid-Oost. Mensen komen samen om te herinneren, om te herdenken. En om hun buurt te eren, de saamhorigheid in hun buurt te eren.

Ernst Cahn en Alfred Kohn. Ernst Cahn werd op 3 maart 1941 doodgeschoten op de Waalsdorpervlakte bij Den Haag. Alfred Kohn werd in april 1945 vermoord in Auschwitz.

We waren stil voor hen, voor hun leven, voor hun dood.

Maar ook waren we stil om te gedenken, hoe twee jaar voordat zij, de eigenaren van Koco uit hun zaak zijn gesleept op weg naar hun dood, al in 1939, vóór de oorlog, zij met hun klanten in de ijssalon werden aangevallen en mishandeld door een knokploeg van de NSB, de Nederlandse nationaal socialistische partij.

De ijssalon was geliefd in de buurt. En een doorn in het oog van antisemieten.

Al voor de oorlog mikpunt van antisemitisch geweld, vormden Ernst Cahn en Alfred Kohn in de oorlog zelf een knokploeg om zich te verdedigen. Samen met anderen, met vrienden, met vertrouwelingen, misschien ook met klanten van de ijssalon.

Dáár wil ik het graag over hebben. Over de enkeling, de vrienden en vriendinnen, de buren, de familie, die voor de ander en voor elkaar opkwamen, die elkaar probeerden te beschermen, die, hoe moeilijk soms ook, niet onverschillig bleven.

Hier in de van Woustraat is geschiedenis geschreven. Daarom is het mooi dat hier op 4 mei het drukke verkeer tot stilstand komt, dat de straat ruimte biedt voor stilte.

Ik wil hier met u delen, hoe dapper de jonge mensen zijn, die hier, ieder jaar weer, deze herdenking organiseren , die zich verdiept hebben in de geschiedenis van deze straat, van deze buurt, van de mensen die hier geleefd hebben, lang voordat zij geboren zijn.

Die de verschrikkingen en de misdaden van de Tweede Wereldoorlog en het brute antisemitisme tot zich hebben willen laten doordringen en die daarover willen vertellen aan ons allen.

Zij zijn de mensen die ik op handen wil dragen. Jullie zijn een voorbeeld voor ons, waardoor deze stad de weerbaarheid ontwikkelt die zo nodig is in deze tijd.

Waardoor mensen zich beschermd kunnen weten tegen racisme, antisemitisme, moslimhaat .
Waardoor de leuze ‘dat nooit weer’ echt inhoud krijgt.

Laten wij ons voornemen, in deze tijden, waarin oorlogsgeweld in de wereld toeneemt, elkaar te blijven zien als mensen.

Laten we voortekenen van haat en geweld tegen minderheden herkennen.

Laten we niet onverschillig worden tegenover onrecht.

Laten we met elkaar alles op alles zetten om te voorkomen dat hier in de Van Woustraat nog iemand een lot treft als Ernst Cahn en Alfred Cohn.

En laten we morgen met elkaar vieren dat wij dat in vrijheid kunnen doen.

Ik dank u voor uw aandacht