Na de machtsovername van Hitler in 1933 en allerlei anti-Joodse maatregelen, vluchtten vele Joden naar Nederland. Het beleid van de Nederlandse overheid was restrictief en werd dat steeds meer. De oude Vreemdelingenwet van 1849 voldeed niet en de overheid voerde een ad hoc-beleid, via circulaires en aanschrijvingen aan politie en grensbewaking, die op hun beurt soms hun eigen beslissing namen.

De Kristallnacht van 9 op 10 november 1938, de eerste geplande fysieke pogrom van Hitler, had een enorme vlucht van Joden tot gevolg en zette het geweten van de overheid op scherp, ‘lijfsgevaar’ werd vaker genoemd, de tijdelijkheid van een verblijf kreeg meer nadruk want de gevluchte Joden moesten wel gaan emigreren en via een kampenbeleid werd de toelating gestroomlijnd, met als resultaat de instelling in 1939 van een groot centraal vluchtelingenkamp Westerbork. 

Historica Corine Berghuis onderzocht het toelatings-en kampenbeleid in opdracht van het ministerie van Binnenlandse Zaken en promoveerde op het naoorlogse vluchtelingenbeleid. In het Lloyd Hotel geeft ze een lezing over het Nederlandse vluchtelingenbeleid voor de oorlog.

Deze lezing maakt deel uit van de special Joodse vluchtelingen in Amsterdam.

Uitgelichte foto: Joodse vluchteling in het Lloyd Hotel dat van februari 1939 tot augustus 1939 in gebruik als ‘Vluchtelingenkamp Lloyd Hotel’ (bron: Stadsarchief Amsterdam/Jules Loszynski)